ಪಾಪಿ ಪರದೇಶಿ

ಗುಂಪಲ್ಲಿದ್ದೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಂತೆ, ಜೊತೆಯಿದ್ದೂ ದೂರವಿದ್ದಂತೆ, ಜನಜಂಗುಳಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಒಂಟಿಯಾಗಿರುವುದು ಅತ್ಯಂತ ಯಾತನಾದಾಯಕ. ಪರದೇಶಿಯಾಗಿ, ಪರಕೀಯನಾಗಿ, ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರದ ಪದವಾದಾಗ ಬಾಳು ಬವಣೆ. ಜೊತೆಯಿದ್ದವರಿಂದ ದೂರವಾಗಿ ಆಚೆ ದಡದಲ್ಲಿ ಕೂತು ಮತ್ತೆ ಭೇಟಿಯಾಗುವ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಓಡುವುದನ್ನು ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣವೂ ಎಣಿಸಬಹುದು. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಇರುವುವರು ಈಗೇನು ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು, ನನ್ನ ನೆನಪಿದೆಯೇ? ನಾನಲ್ಲಿದ್ದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಹೇಗಿರುತ್ತಿತ್ತು?‌ ಬಹುಶಃ ಅಲ್ಲಿರುವವರಿಗೂ ಇದೇ ಗೊಂದಲವಿರಬಹುದಲ್ಲವೇ? ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ  ದುಃಖ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಮನಸ್ಸಾಗದು. ಸಂತಸ ಹಂಚಿಕೊಂಡಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ದುಃಖ ಹಂಚಲಾಗದು. ಮನಸ್ಸು ಹಗುರಾಗುವ ಮುನ್ನ ಎಳೆಯಲಾಗದಷ್ಟು ಭಾರವಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಕ್ಷಣ ಹೊತ್ತು ನರಕಯಾತನೆ.

ದೂರದೂರಿಗೆ ಹೋದಷ್ಟೂ ನೆನಪುಗಳ ಭಾರ ಭಾರಿ.  ಎಲ್ಲಿ ಏನು ನೋಡಿದರೂ‌ ಹೋಲಿಸಲು ಮನ ನಿಂತುಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅದೆಷ್ಟೇ ಎತ್ತರದ ಕಟ್ಟಡವಿದ್ದರೂ, ಊರಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿದ ಎರಡಂತಸ್ತಿನ ಮನೆ ನೋಡಿದ ಖುಶಿಯಾಗದು. ಮೈ ಕೊರೆವ ಚಳಿ, ಮುಂಜಾನೆ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಮಿಂದ ನೆನಪಿನ ಎಳೆ ಹೊತ್ತು ತರುತ್ತದೆ. ಅದೇನೇ ಪಂಚತಾರಾ ಹೋಟಲಿನ ತಿಂಡಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಅಮ್ಮನ ಕೈ ತುತ್ತಿನ ಮುಂದೇನೂ‌ ಅಲ್ಲ. ಮೂರು ಹೊತ್ತೂ‌ ಉರಿವ ದೀಪಗಳು 'ಅಯ್ಯೋ ಎಂಟಕ್ಕೆ ಕರೆಂಟ್ ಹೋಗುತ್ತೆ, ಬೇಗ ಮಿಕ್ಸಿ ಹಾಕು' ಅನ್ನುವ ಧಾವಂತ ದುಮ್ಮಾನಗಳಿಗೆ ಜಾಗವಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡಿದೆ. ಅದೆಲ್ಲಾ ಈಗ ಮತ್ತೆ ಬೇಕಾಗಿದೆ. ಸುಖದ ಸುಪ್ಪತ್ತಿಗೆಯಿದ್ದರೂ ಏನೋ ಅತೃಪ್ತಿ. ಕಳಚಿದ ಕೊಂಡಿಗೆ ಮನ ತಡಪಡಿಸುತ್ತಿದೆ. ಮಲಗುವ ಮುನ್ನ ಈ ದಿನ ಅಮ್ಮ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಗೀಟನ್ನೆಳೆದಿರುತ್ತಾಳೆ ಎಂಬ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ದಿನದ ಲೆಕ್ಕ ಅವಳಿಟ್ಟರೆ, ಈ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಾನೇನು ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತೀನಿ ಎಂಬ ಲೆಕ್ಕ ಅಪ್ಪನ ಪಾಲಿನದ್ದು. ಅವರಿಬ್ಬರ ಲೆಕ್ಕದ ವರದಿ ನನಗೊಪ್ಪಿಸುವುದು ನನ್ನ ತಂಗಿಯ ಕೆಲಸ.
ಸದಾ ಗೆಳೆಯರ ಬಳಗದಲ್ಲಿದ್ದು ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಹೊಸ ಹವೆ ಇನ್ನೂ ಒಗ್ಗಿಲ್ಲ. ಪಾಪಿಗಳು, ಮಾತಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಗೊಮ್ಮೆ ತಾವೇನೇನು ಮಾಡಿದೆವೆಂಬ ಸುದ್ದಿ ಹೇಳಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಸಂಗೀತವೊಂದೇ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿದೆ.

---

ಮನಸು ಹುಚ್ಚು ಹಯದ ಮೇಲೆ ಹೊರಟಿದೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕಾಡುವ ಒಂಟಿತನ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮುದ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಕ್ಷಣ ಚಿತ್ತ, ಕ್ಷಣ ಪಿತ್ಥ. ಸುಮ್ಮನೆ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಹೊರಟರೆ ಏನಾದರೂ ಸಿಗಬಹುದೆಂದು ಭಾವಿಸಿದವನಿಗೆ ಆತ್ಮಾವಲೋಕನಕ್ಕೊಂದು ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಂತಾಗಿದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜೀವನದ ನಿರರ್ಥಕತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಅತುಲ ಸಾಧ್ಯಾ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ, ವಿಪುಲ ಅವಕಾಶಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹೂಳೆತ್ತಬೇಕಾಗಿದೆ. ಜಡವಾಗಿರುವುದು ನನಗೇ ಗೊತ್ತಾಗುವಷ್ಟು ಬೇಸರವಾಗಿದೆ. ಕನಸಿನ ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿ ಹಾರಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡರೂ‌ ಮೇಲೆ ಯಾವುದೋ‌ ಅದೃಶ್ಯ ಪಂಜರವಿದೆಯೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿದ್ದೀನಿ. ಬಹುಶಃ ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಯಾವುದಾದರೂ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅತಿಯಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದ್ದರ ಫಲವಿರಬೇಕು. ಸುಮ್ಮನಿದ್ದುಬಿಡಬೇಕು. ಸುಮ್ಮನಿರುವುದು ಬಲು ಕಷ್ಟ. ದೈನಂದಿನ ಕಾರ್ಯ ಕಲಾಪಗಳು ಹೇಗೋ‌ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಯಾವುದರಲ್ಲೂ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಕಣ್ಣು ಹೊಡೆದು, ಒಂದಿಷ್ಟು ಪ್ರೇಮ ಕಾವ್ಯ ಸಂಕಲನಗಳನ್ನೆತ್ತುಕೊಂಡು ಬಂದವನು ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನೂ ಮುಟ್ಟಿಲ್ಲ. ವ್ಯಾಸರ ಕತೆಗಳು ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿವೆ. ಬರೆಯ ಹೊರಟರೆ ವಿಚಾರಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾವತ್ತೋ ಅರ್ಧ ಬರೆದ ಕತೆಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸೋಣವೆಂದರೆ, ಬರೆದ ಅರ್ಧವೇ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಒಲವಿನ ಹಂಗಿಲ್ಲದೆ ಕವಿತೆ ಬರೆಯಲೂ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. ನನ್ನೆಲ್ಲ ಕಥೆಗಳೂ ನನ್ನ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಭಾವ ತೀವ್ರತೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಂತವು. ಈ ಭಾವ ಹೀನತೆಯಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ‌ ಹುಟ್ಟಬಹುದೆಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ...

---

ಮನೆಯೆದುರು ಬಿದ್ದಿರುವ ಹಿಮವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದೇನೆ. ಕೋಣೆಯೊಳಗಿಂದ ಕಲ್ಯಾಣಿ ತೇಲಿ ಬರುತ್ತಿದೆ. ನೆನಪುಗಳು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಬಂದು ಕದ ತಟ್ಟುತ್ತಿವೆ. ಕೆಲವು ಅತೀ ಮಧುರ, ಕೆಲವು ಹಾಗೇ ಘಟಿಸಿದಂತವು, ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ಇನ್ನೂ ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದಂತಹವು. ಎಲ್ಲವೂ ನನ್ನವೇ. ಮನೆ ನನ್ನದೇ, ಮನ ನನ್ನದೇ. ಕದ ತೆರೆದರೆ ಸಾಕು ಒಳಮನೆಯಿಂದ ನಡು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಕೂರುತ್ತವೆ. ಎದೆಯ ಕಪಾಟಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಅಡಗಿದ್ದವು. ಪ್ರೀತಿ, ಅಸೂಯೆ, ಸಣ್ಣತನ, ಸಾವು, ಹಗೆ, ದುಃಖ, ನಗೆ, ನಲಿವು, ಸಾಧನೆ. ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ನಗುತ್ತೇನೆ.  ಅವೂ ಸುಮ್ಮನೆ ನಗುತ್ತವೆ. ಮತ್ತದೇ ಮೌನ. ಅದು ಶಾಂತಿಯೋ, ರುದ್ರ ತಾಂಡವದ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಸದ್ಯಕ್ಕಂತೂ ಸಹನೀಯ. ಸುಮ್ಮನೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತರೆ ಭಾವನೆಗಳ ಪ್ರವಾಹದಲ್ಲಿ ಕೊಚ್ಚಿಹೋದಂತೆ ಭಾಸ. ರುದ್ರ ರಮಣೀಯ. ಅಲೆಗಳ ರೌದ್ರತೆಯಲ್ಲೂ ಒಂದು ಲಯ, ತಾಳವಿದ್ದಂತೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ನನ್ನನ್ನೊಪ್ಪಿಸಿ ಶರಣಾಗುತ್ತೇನೆ. ಒಂದು ವಿಲಕ್ಷಣ ಆನಂದ.  ಕಲ್ಯಾಣಿ ಮುಗಿದರೂ ಕಣ್ತೆರೆಯಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ.

---

ಈಗ ಮತ್ತೆ ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದೆ. ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ಬೇರೆ ಊರಿಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಪುನಃ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿಗೇ ಹೋದರೂ ಕೆಲ ಕಾಲ ಇದ್ದ ತಕ್ಷಣ ಅದೆಷ್ಟು ನಮ್ಮದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಅರೇ, ನಾನು ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ದಾರಿ, ಹತ್ತುತ್ತಿದ್ದ ರೈಲು, ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುವ ಜಾಗ, ಸಿನಿಮಾ ಥಿಯೇಟರು, ಎಲ್ಲವೂ ನನ್ನದೆನ್ನುವ ಭಾವ. ಬಹುಶಃ ನಾವಿರುವುದೇ ಹಾಗೇನೋ. ಊರಿಂದೂರಿಗೆ, ಪರದೇಶಕ್ಕೇ ಹೋದರೂ  ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮದೆನಿಸುತ್ತವೆ. ಒಂದಿಷ್ಟು ಜನರ ಪರಿಚಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಗೆಳೆತನ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದಿಷ್ಟು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರಿದ್ದಾರೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಜನ, ನಮ್ಮಗಳ ಕಷ್ಟ ಸುಖ ಎಲ್ಲದರ ಪ್ರವರವೂ ಆಗಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮದೇ ಪ್ರಪಂಚ ಹುಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ, ಕೇವಲ ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಪ್ರಪಂಚ. ಅದೆಷ್ಟು ವಿಚಿತ್ರವಲ್ಲವೇ, ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬ, ನಮ್ಮ ಊರು, ನಮ್ಮ ಬಳಗ, ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದೀವಿ ಎಂದು ಕೊರಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ನಮಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಮತ್ತೊಂದು ಎಲ್ಲಾ "ನಮ್ಮಗಳು"‌ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯೋ ಕಟ್ಟಿದ ಅನೇಕ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರಪಂಚಗಳ ಸಮೂಹವೇ ನನ್ನ ಬದುಕು.

ಹುಟ್ಟಿದ ಊರಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಿಲ್ಲ, ಬೆಳೆದ ಕಡೆ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಇದು ನನ್ನದು ಎಂದು ಅನಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಲಿಗೆ ಚಕ್ರ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮದೇ ಊರು, ನೆಲ, ಜನ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಮುಂದೆ ಬಂದಾಗಿದೆ. ಬದುಕು ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಶುರುವಾಗಿ ಅದೆಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದೆಯೋ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

---

ಇಲ್ಲಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿಯಿತು ಎಂದು ಯಾವಾಗ ಅನಿಸುತ್ತದೋ ಆಗ ಸಮಯ ಓಡಲು ಶುರು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಅಯ್ಯೋ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು, ಅದನ್ನು ನೋಡಬೇಕಿತ್ತು, ಛೇ, ಆ ಡ್ರೆಸ್ ಪುಟ್ಟುಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರ್ತಿತ್ತೇನೋ ತಗೊಂಡು ಬಿಡಬೇಕಿತ್ತು. ಮನಸ್ಸು ಯೋಚಿಸುವ ಧಾಟಿಯೇ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ಸಮಯ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದೆ. ದೇಶ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದು ಕಾಲವಾಗಿದ್ದರೂ, ನಮ್ಮೂರು, ನಮ್ಮೋರು ಎಲ್ಲ ನೆನಪುಗಳೂ ಇನ್ನೂ ಹಸಿರು.
ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಬರೆದ ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಡೈರಿಯಿಂದ ಹಾಗೇ ಎತ್ತಿ ಇಲ್ಲಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಡೈರಿಯಿಂದ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು  ಎತ್ತಬಹುದಿತ್ತೇನೋ, ಆದರೆ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. ಅದಾಗಲೇ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿಯಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು ನಾನು ಹೋಗಬೇಕಷ್ಟೇ.

ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದರೆ, 'ಬಾ ಮಗನೇ ಬಾ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕೊಬ್ಬಿದೀಯಾ, ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಒಂದು ಗುದಿ ಕಟ್ತೀನಿ. ಅವಾಗ ಬುದ್ದಿ ಬರುತ್ತೆ' ಎಂದು ಹೆದರಿಸ್ತಿದಾರೆ. ನನ್ನ ತಂಗಿಯಂತೂ 'ಏಯ್ ಐಫೋನ್ ತಗೊಂಡ್ಯೇನೋ' ಅಂತ ಆವಾಜ್ ಹಾಕ್ತಿದಾಳೆ.  ಬೆಂಗಳೂರಿನ ರೂಂಮೇಟ್ 'ನಂಗೆ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ತರ್ಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಬರಲೇ ಬೇಡ' ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದಾನೆ. ಯಾರಿಗೆ ಏನು ತಗೊಂಡು ಹೋಗ್ಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ಮಾತ್ರ, 'ಏನೂ ತರಬೇಡ ಮಗನೇ, ಸುಖವಾಗಿ ಬಂದ್ಬಿಡು ಅಷ್ಟೇ ಸಾಕು' ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿದಾಳೆ.  ನಾನು ಈ ಸಲ ಅಮ್ಮನ ಮಾತು ಮೀರಲ್ಲ.

ಅಪಾರವ್ಯಾಸ

ಸಾಕಷ್ಟು ನೋಡಿಯಾಗಿದೆ, ಸಾಕಷ್ಟು ಸುತ್ತಿಯಾಗಿದೆ, ಆದರೂ ಅನುಭವ ಸಾಲದು. ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನೋಡಿದರೆ ಯಾರಾದರೂ‌ ಕಂಡಾರೆಯೇ ಎಂದು ಕಣ್ಣರಸುತ್ತವೆ. ಏನೇ ಬಡಾಯಿ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಂಡರೂ‌ ಕೆಲವು ಗಳಿಗೆ ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ಮಲಗಿ ಮಗುವಾಗಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಮಗುವಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಹಿತವಿದೆ. ದೊಡ್ಡವರು ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಆಡುವುದು ಅವುಗಳನ್ನು ಖುಶಿ ಪಡಿಸಲೋ ಅಥವಾ ತಾವು ಮಗುವಾಗುವ ಹಂಬಲಕ್ಕೋ ಎಂಬ ಗೊಂದಲ ನನಗಿದೆ. ಅವುಗಳ ಮುಗ್ಧ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ತೊದಲು ಮಾತನ್ನಾಡುತ್ತಾ ಅಂಬೆಗಾಲಿಡುವುದೇ ಒಂದು ಮಹದಾನಂದ. ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಅಮ್ಮನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ಕೆಲ ಹೊತ್ತು ಮಲಗಿರುತ್ತೇನೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಪಾಲಿಗೆ ನಾನು ಕೇವಲ ತಿಂಗಳ ಕೂಸು, ನನಗೋ ಆ ಕೆಲ ಹೊತ್ತು ಮತ್ತಾವ ಅಷ್ಟೈಶ್ವರ್ಯವೂ ಬೇಡ. ಅದೆಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಸರಿಯಾಗಿ ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪ ಬರ್ತಾರೆ.

ಆಹಾಹ ಬಾಲ ಲೀಲೆ ನೋಡಲೇ, ಎದ್ದೇಳೋ‌ ಭಾಡ್ಕೋವ್, ಮೆಲ್ಲನೆ ಒದೀತಾರೆ.

ಒಂಚೂರು ಕಾಫಿ ಕೊಡ್ತೀಯೇನೇ ಅಂತ ಅಮ್ಮನ ಕೇಳ್ತಾರೆ.

ನಾನು, ಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರೂ ಗೊಣಗ್ತೀವಿ. ಅಮ್ಮ ಎದ್ದು ಅಡಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋದ್ರೆ, ನಾನು ಲೊಕೇಷನ್ ಶಿಫ್ಟ್. ಅಪ್ಪನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ಮಲಗ್ತೀನಿ. ಎರಡೇ ನಿಮಿಷ ಅಷ್ಟೇ. ನಾನು ಮೈಮರೆತಿದೀನಿ ಅಂತ ಅನಿಸಿದ ಕೂಡಲೇ ಫಟ್ ಅಂತ ಕಾಲೆಳೆದುಕೊಂಡು ದೂರ ಸರೀತಾರೆ. ಧಡ್ ಅಂತ ನೆಲಕ್ಕೆ ತಲೆ ಬಡಿಯಬೇಕು. ಆದ್ರೆ ನಾನು ಬಿಸಿ ಹಾಲು ಕುಡಿದ ಬೆಕ್ಕು. ತಲೆಯನ್ನು ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೇ ಇಟ್ಟು ಅಪ್ಪನ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಹೆಂಗೆ ಅಂತ ನಕ್ಕು, ಪುನಃ ತೊಡೆ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಡಲು ಮಲಗಿದಂತೆಯೇ ತೆವಳಿ ಅವರ ಬಳಿ ಹೋಗ್ತೀನಿ. ಪ್ಲಾನ್ ಫೇಲ್ ಆಯ್ತು ಅಂತ ಅಪ್ಪಂಗೆ ಬೇಜಾರಾಗಿರುತ್ತೆ. ಹೋಗೋ ಬೇಕೂಫ ಅಂತ ಬೈಯ್ದು ಅವರೂ ಕುಳಿತಂತೆಯೇ ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತಾ ಹೋಗ್ತಾರೆ. ನಾನು ತೆವಳುವುದೂ, ಅವರು ದೂರ ಸರಿಯುವುದೂ ನಡೆದೇ ಇರುತ್ತೆ, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಕಾಫಿ ಹಿಡಕೊಂಡು ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತು 'ಅಯ್ಯೋ! ನೋಡ್ಲಿಕ್ಕಾಗಲ್ಲಪ್ಪಾ ನಿಮ್ಮಿಬ್ರನ್ನೂ' ಅಂತ ಅನ್ನಬೇಕು, ನಾವಿಬ್ರೂ ಸುಮ್ಮನಾಗಬೇಕು.

ದೊಡ್ಡವನಾಗಿದೀಯ, ಮಂಗ ಚೇಷ್ಟೆ ಬಿಡು. ವಯಸ್ಸಿಗೆ ತಕ್ಕ ಹಾಗೆ ಇರೋದನ್ನ ಕಲಿ ಅಂತ ಇತ್ಯಾದಿ ಉಪದೇಶಗಳನ್ನು ಅವಾಗವಾಗ ಅಪ್ಪ ನನ್ನ ಕಿವಿ ಮೇಲೆ ಒಗೀತಾನೇ ಇರ್ತಾರೆ. ಅದ್ಯಾವ ಜನ್ಮದ ಪುಣ್ಯವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಅದ್ಭುತವಾದ ಕಿವಿ ನನಗಿವೆ. ಇಂಥ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲಾ, ಈ‌ ಕಿವಿಯಿಂದ ಹೊರಟು ಆ ಕಿವಿಯಿಂದ ಹೊರ ಹೋಗಿ ಬಿಡ್ತಾವೆ. ನಾನು ಬಿಡುಗಡೆಯ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ನಾನೇನು ಕಡಿಮೆಯಿಲ್ಲ, ಉಲ್ಟಾ ಶುರು ಮಾಡ್ತೀನಿ. ನೋಡಪ್ಪಾ, ನಿಂಗೂ ವಯಸ್ಸಾಯ್ತು, ಮುದುಕನಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ ಎಂದು ಹೇಳೋದೇ ತಡ, ಮುದುಕ ಅನ್ನಬೇಡ ನನ್ನ. ನನಗೇನ್ಲೇ ವಯಸ್ಸಾಗಿರೋದು ಮಹಾ. ಇನ್ನೂ ರಿಟೈರ್ ಆಗಿಲ್ಲ ಕಣೋ‌ ನಾನು. ವಾದ ಶುರು.

ನನ್ನ ತಂಗಿ ಮನೇಲಿ ಇದ್ದರಂತೂ ಇಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ಮುದುಕ ಅಂತ ಛೇಡಿಸಲು ಶುರು ಮಾಡ್ತೀವಿ. ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ವಾದ ಮಾಡಲು ನೋಡ್ತಾರೆ ಅಷ್ಟೇ, ಉಪದೇಶ ಎಲ್ಲಾ ಕಟ್, ಅಪ್ಪ ಮನೆಯಿಂದ ಎಸ್ಕೇಪ್... ಅಮ್ಮ ಮುಸಿಮುಸಿ ನಗುತ್ತಿರುತ್ತಾಳೆ.

ನಾನು ಪಿತೃಪೀಡಕನೆಂದು ನೀವಂದುಕೊಂಡರೆ ತಪ್ಪು. ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ನಮ್ಮಪ್ಪ ಕಾಡೋದೇ ಬೇರೆ ತರಹ. ನನ್ನ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ರಿಸಲ್ಟ್ ನೋಡಲು ಕೂಡ ನನ್ನನ್ನು ಒಬ್ಬನನ್ನೇ ಕಳಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೆಷ್ಟೇ ಸಬ್ಜೆಕ್ಟಲ್ಲಿ ಫೇಲ್ ಆಗಿದ್ರೂ ಮನೆಗೆ ಬರ್ತೀನಿ ಕಣಪ್ಪಾ, ಹೊಳೆ ಹಾರುವಷ್ಟು ಮೂರ್ಖ ನಾನಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನೇನೇ ಹೇಳಿದರೂ ಕೇಳ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.
ಕುಲೋದ್ಧಾರಕ ಕಣಪ್ಪಾ ನೀನು, ಅದ್ಹೆಂಗೋ ಒಬ್ಬನ್ನೇ ಕಳಿಸ್ಲಿ. ಜೊತೆಗೆ ನಾನೂ ಬರ್ತೀನಿ ಅಂತ ತಮಾಷಿಯಾಗೆ ತೇಲಿಸಿಬಿಡೋರು.
ರಿಸಲ್ಟ್ ನೋಡುವುದಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆಯೇ ಜಗಳ. ಒಬ್ಬನೇ ಹೋಗ್ತೀನಿ ಅಂತ ನಾನು, ಜೊತೆಗೆ ನಾನೂ ಬರ್ತೀನಿ ಅಂತ ಅಪ್ಪ.
ಅಯ್ಯೋ ಕರ್ಕೊಂಡ್ ಹೋಗ್ಬಾರೋ, ಮನೇಲೇ ಇದ್ರೆ ನನ್ನ ಪ್ರಾಣ ತಿಂತಾರೆ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಜೋರು ಮಾಡ್ಬೇಕು. ಅಪ್ಪ ಏನೋ ಗೆದ್ದವರ ತರಹ ನನ್ನ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಬಾರಲೇ ಹೋಗಣ ಅನ್ನಬೇಕು. ನಾನು ಮುಖ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಗೊಣಗಾಡ್ತಾ ಹೊರಡ್ಬೇಕು.

ಸುಮಾರು ಹತ್ತನೇ ತರಗತಿಯಿಂದಲೂ ನಮ್ಮನೇಲಿ ಈ‌ ಜಗಳ ಇದ್ದಿದ್ದೇ.
ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಜಗಳದ ಫಲವೋ, ಅವಳ ಅದೃಷ್ಟವೋ ಏನೋ, ನನ್ನ ತಂಗಿಯ ರಿಸಲ್ಟ್ ನೋಡುವ ಭಾಗ್ಯ ನನ್ನ ಪಾಲಿನದ್ದು. ಆದರೆ ನಾನು ಬಿಡಬೇಕಲ್ಲ. ರಿಸಲ್ಟ್ ಹೇಳುವಾಗ ಅವಳ ಗೆಳತಿಯರದ್ದೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿ ಅವಳದ್ದೇ ಹೇಳ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಹೇಳಿದರೂ ಎಲ್ಲಾ ತಪ್ಪು ತಪ್ಪಾಗಿ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೆ. ಸರಿಯಾಗಿ ಎಷ್ಟು ಬಂದಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಅವಳು ಹರ ಸಾಹಸ ಮಾಡಬೇಕು. ಆದರೆ ಅವಳ ಕಷ್ಟ ಅಲ್ಲಿಗೇ ಮುಗಿಯಲ್ಲ. ಡಿಗ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಗೋಲ್ಡ್ ಮೆಡಲ್ ಅವಳಿಗೆ ಕೊಡ್ತಾರೆ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ಲೋ ಇಲ್ವೋ, ಶುರುವಾಯ್ತಲ್ಲಪ್ಪ. ಅಪ್ಪನ ಕಡೆಯಿಂದ ಅವಳ ಗುಣಗಾನ. ಫೋನ್ ಮಾಡ್ದಾಗೊಮ್ಮೆ ಕನಕಮಾಲಾ, ಸ್ವರ್ಣಮಾಲಾ, ರತ್ನಮಾಲಾ, ರತ್ನಮಂಜರಿ ಅಂತ ಏನೇನೋ ಹೇಳ್ತಾರೆ ಕಣೋ ತಡ್ಕಳ್ಳಿಕ್ಕಾಗಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿದ್ಲು. ಪಾಪದ ಹುಡುಗಿ. ಈಗ ನಾನು, ಅಪ್ಪ ಇಬ್ಬರೂ ಅವಳ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡ್ತೀವಿ.

ನಮ್ಮನೇಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅಡ್ಡ ಹೆಸರುಗಳಿವೆ. ಅಮ್ಮನ ಪಾಲಿಗೆ ನಾನು ನನ್ನ ತಂಗಿ ಇಬ್ರೂ ಕಂದಾ. ಅವಳು ಯಾರನ್ನ ಕರೀತಿದ್ದಾಳೆ ಅಂತ ನಾವೇ ಊಹಿಸಬೇಕು. ಇನ್ನು ಅಪ್ಪ, ನನ್ನ ಪಾಪು, ಕಂದಾ, ಹೈವಾನ್, ಭಾಡ್ಕೋವ್, ಬೇಕೂಫ ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಕರೆಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ನನ್ನ ತಂಗಿಯನ್ನಂತೂ ಅದೇನೇನೋ ಕರೀತಿರ್ತಾರೆ. ಹೆಚ್.ಎನ್, ಎನ್.ಹೆಚ್, ಹೆಚ್.ಎಮ್, ಹೆಚ್.ಹೆಚ್.ಎಮ್. ಅಪ್ಪ ಮಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಹೀಗೆ ಅವೆಷ್ಟೋ ಕೋಡ್ ಗಳಿವೆ. ನೀನು ಏನು ಬೇಕಾದ್ರೂ ಕರಿ, ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಾಗಬಾರದು ಅಂತ ಅವಳು ಅಪ್ಪನಿಗೆ ತಾಕೀತು ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಅತಿ ಮಧುರವಾಗಿದ್ದರೂ, ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಪಕ್ಕಾ ಬಯಲುಸೀಮೆಯವರು ಮಾತ್ರ ಹೇಳಬಲ್ಲಂತವು. ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅವಳು ಪುಟ್ಟು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪ್ರೀತಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪಿಶಾಚಿ ಅಂತ ಕರೆದಾಗ ಅವಳೂ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿಸ್ತಾಳೆ. ಅಮ್ಮನನ್ನು ನಾನು ಗುಂಡಿ, ಸುಂದರಿ ಎಂದು ಕರೆದರೆ , ಅಪ್ಪನನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲಾ ಪಿತಾಶ್ರೀ, ಸಾಮಿ, ಅಪಾರ ಎಂದು ಕರೀತೀವಿ. ಸಾಮಿ ಎಂಬುದು ಸ್ವಾಮಿಯ ಅಪಭ್ರಂಶವಾದರೆ, ಅಪಾರದ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಕಥೆಯಿದೆ.

ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿಲ್ಲ, ಇನ್ನೂ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತೆ. ಕುಮಾರವ್ಯಾಸನನ್ನು ಓದುವುದಾಗಿ, ಅಪ್ಪ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಭಾರತ ಕಥಾಮಂಜರಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಹೀಗೇ ಓದುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ ಒಂದು ದಿನ ಹೆಸರು ಹೊಳೆದೇ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಮನೆಗೆ ಬಂದವನೇ ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಅಪ್ಪಾ. ಗದಗಿನ ನಾರಾಯಣ ಕುಮಾರವ್ಯಾಸನಾದರೆ, ನೀನು, ಕೊಮಾರನಹಳ್ಳಿ ನಾರಾಯಣ ಅಪಾರವ್ಯಾಸ.
ಅಮ್ಮ, ಏನೋ ಹಂಗಂದ್ರೆ ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ಲು.
ಅದೇನಮ್ಮ, ಸುತ್ತಳತೆ ಜಾಸ್ತಿ ಇದೆಯಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೇ ಆ ಹೆಸರು. ಅಪಾರ-ವ್ಯಾಸ.
ಅವತ್ತು ಅಪ್ಪ ಅಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದರು.
ಈಗ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಅವರನ್ನು 'ಅಪಾರ' ಎಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕರೆಯುತ್ತೀವಿ.

ಅಪಾರನನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟದ ವಿಷಯವೇ. ಯಾವಾಗ ಏನು ಮಾಡ್ತಾರೆ ಅಂತ ಹೇಳೋದು ಕಷ್ಟ. ತುಲಾ ರಾಶಿಯವರೇ ಹಾಗಂತೆ ಕಣೋ, ಮನಸ್ಸು ಮರ್ಕಟವಂತೆ. ನಂಗೆ ಮದುವೆಗೂ ಮುಂಚೇನೇ ಆನೆಗುಂದ ಅಣ್ಣ ಹೇಳಿದ್ದ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದರೆ, ಏನೇ ಅದು?‌ ಅಮ್ಮ ಮಗ ಸೇರ್ಕೊಂಡು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಏನೇನೋ ಹೇಳ್ತೀರಾ ಅಂತ ಅಪ್ಪ ಗುಟುರು ಹಾಕ್ತಿರ್ತಾರೆ.
ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ವಿಷಯಕ್ಕೂ‌ ವಿಪರೀತವಾಗಿ ಖುಶಿ ಪಡುವ ಅಪ್ಪ, ನನಗೆ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ತು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾದ ತಕ್ಷಣ ಇಡೀ ಊರಿಗೆ ಊಟ ಹಾಕ್ಸಿದ್ದ.
ಯಾಕಪ್ಪಾ ಕೆಲಸ ಬೇರೆ ಯಾರಿಗೂ ಸಿಗೋದೇ ಇಲ್ವೇ, ನಂಗೊಬ್ಬನಿಗೇನಾ ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ, ಊರೋವರ ಕಥೆ ತಗೊಂಡು ನನಗೇನೋ. ನನ್ನ ಮಗಂಗೆ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿದೆ ಅಂತ ನನಗೆ ಖುಶಿ, ನಮ್ಮ ಮನೆತನದಲ್ಲೇ ಓದ್ತಾ ಇರೋವಾಗಲೇ ಕೆಲ್ಸ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ನಿಂಗೇ ಮೊದಲು. ನಿಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ವೇನೋ, ನಿಂಗೇ ತಾನೇ ಫಸ್ಟು?‌ ಅದೆಲ್ಲ ಬಿಡು. ನನ್ನ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ನಾನು ಊಟ ಹಾಕಿಸಿದರೆ, ನಿಂಗೇನೋ‌ ಕಷ್ಟ?‌ ನಾನು ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದೆ.
ಏನಪ್ಪಾ ನಿನ್ಮಗ ಕೆಲ್ಸಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತತಾ, ಎಸ್ಟ್ ಸಣ್ಣಕೈತೆ? ಆಗ್ಲೇ ಸಿಕ್ತಾ?‌ ಸಂಬ್ಳ ಎಸ್ಟು ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಊರ ಜನ ಕೇಳ್ತಿದ್ರೆ, ನಾನು ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ಮತ್ತಷ್ಟು ಮುದುಡಿ ಸಣ್ಣಗಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಅದಲ್ಲಿಗೇ ಮುಗಿಯಲಿಲ್ಲ, ಅವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಏನೇನು ಹೇಳಿದ್ರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನದ ಮೇಲೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಊರಲ್ಲಿ ತಿರುಗಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಹೇಳ್ದೆ, ಯಾಕೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತೀನೇ ಜನ ಮಾತಾಡ್ಸಿದ್ರು ಕಣಪ್ಪಾ ಇವತ್ತು.
ಹೌದು ಮಗನೇ, ನೀನು ಅವರ ಪಾಲಿಗೆ ಯಾವುದೋ ಬೇರೆ ಲೋಕದಿಂದ ಬಂದವನು ಕಣೋ ಅಂತ ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ್ರು. ಅದರ ಅರ್ಥ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಮರುದಿನ.

ಊರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಟೀವಿ ನೋಡ್ತಾ ಮಾತಾಡ್ತಿದ್ದೆ. ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರ ಮಗುವೊಂದು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಓದ್ತಾ ಇತ್ತು. ಆಗಾಗ ಟೀವಿ ನೋಡುವುದೂ, ನಮ್ಮ ಮಾತು ಕೇಳುವುದೂ ಮಾಡ್ತಾ ಇತ್ತು. ಆ ಹುಡುಗನ ಅಪ್ಪ ಆಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ. ಬಂದವನೇ ಆ ಮಗುವಿನ ತಲೆಗೊಂದು ರಪ್ಪನೆ ಹೊಡೆದು, 'ಲೇ ಆ ವಣ್ಣನ ತರ ಆಗಲೇ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರೆ ಕಯ್ಯಾಗ ಪಾಟಿ ಹಿಡ್ಕಂಡ್ ಟೀವಿ ನೋಡ್ತೀಯ, ಆ ವಣ್ಣನ ಅಂಗ್ ಓದ್ಬುಕು ನೀನೂ' ಅಂದ.
ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ಹೇಳಿದ. 'ನನ್ನ ಮಗಂಗೆ ಹೇಳ್ಬಿಟ್ಟಿವ್ನಿ ಕಣಪ್ಪಾ, ನಿನ್ನಂಗಾಗ್ಬೇಕು ಅಂತ'
ಆ ಮಗುವೋ, ನನ್ನನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು. ನನಗೋ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗದಷ್ಟು ಮುಜುಗರ. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಮೇಲೆ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಸಿಟ್ಟು ಬಂದಿತ್ತು.

ನಾನಿಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಅಪ್ಪನ ದರ್ಬಾರು ಮತ್ತೂ ಕಳೆಕಟ್ಟಿದೆಯಂತೆ. ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತು ಊರವರ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡ್ತಿರಬೇಕಾದ್ರೆ, ನಾನೇನಾದ್ರೂ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ರೆ, ಮಗ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಅಮೇರಿಕಾದಿಂದ ಅಂತ  ಎದ್ದು ಹೋಗ್ತಾರೆ.
ಮಾತು ಮುಗಿಸಿ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ - ಯಪ್ಪಾ, ಮಗ ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಯ್ತಾ? ಏನ್ಮಾಡ್ತತೆ? ಏಟು ವರ್ಸ ಆತು? ಯಾವಾಗ್ಬರ್ತತೆ? ಸಂಬ್ಳ ಎಸ್ಟು? ಲಕ್ಷಗಟ್ಳೇ ಬರ್ತಿರ್ಬೇಕ್ ಬುಡು... ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಕೇಳ್ತಿದ್ರೆ ಅಪ್ಪ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಮೋಡದ ಮೇಲೆ ತೇಲಿ ತೇಲಿ...
ಅಮ್ಮ ಈ ಕಥೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳ್ತಿರ್ತಾಳೆ. ನಾನು ಅಮ್ಮ ಮಾತಾಡ್ತಿರಬೇಕಾದ್ರೆ ಇವಿಷ್ಟೂ ಒಂದ್ಸಲ ಬಂದು ಹೋಗ್ಬೇಕು. ಇಬ್ರೂ ಬಿದ್ದು ಬಿದ್ದು ನಗ್ತಿದ್ರೆ, ಏಯ್ ಮಾತು ಮುಗ್ಸೇ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಬಿಲ್ ಎಷ್ಟು ಬರುತ್ತೆ ಅಂತ ನಿಂಗೇನು ಗೊತ್ತು ಅಂತ ಗುಟುರು ಹಾಕ್ತಿರ್ತಾರೆ.
ಅವರು ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋದಾಗ್ಲೇ ಫೋನ್ ಮಾಡೋ, ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ಮಾತಾಡೋಕೇ ಬಿಡಲ್ಲ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಅವರೆದುರಿಗೇ ಹೇಳ್ತಿರ್ತಾಳೆ.

ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ ಅಪ್ಪ ಎಂದರೆ ಭಯ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಾತುಕತೆ ಎಂದರೆ ಬಿಜಾಪುರದಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಬಂದಂತೆ. ಏನೇ ಕೆಲಸ ಆಗಬೇಕೆಂದರೂ ಅಮ್ಮನ ಮೂಲಕವೇ. ಹಂತಹಂತವಾಗಿ ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಸಲಿಗೆ ಮೂಡುತ್ತಾ ಬಂದು, ಈಗ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಪಾಡು ಕೇಳತೀರದು. ಮದುವೆ ಆದ ಮೇಲೆ ಹೆಂಡತಿ ಎದುರಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಕಾಡಬಾರದೆಂದು ಅಜ್ಜಿ ಕಡೆಯಿಂದ ಉಪದೇಶವಾಗಿದೆ.

ನಾವು ಗೇಲಿ ಮಾಡ್ತಿದ್ರೆ, ಅಪ್ಪ ಶುರು ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಇವತ್ತು ನಗ್ತಿದೀಯಲ್ಲ, ನಾಳೆ ನೀನೇ ಹೇಳ್ತೀಯಾ ಅಪ್ಪ ಕರಕ್ಟಾಗೇ ಹೇಳ್ತಿದ್ದ ಅಂತ. By the time you think your dad was right, your child will be thinking you to be a fool. ಗೊತ್ತಾ? ನಾನು, ನನ್ನ ತಂಗಿ ಇಬ್ರೂ ಅಪ್ಪ ಹಾಗೆ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನೂ ಉಲ್ಟಾ ಸೀದಾ ಮಾಡಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ನಗ್ತೀವಿ.

ಅದೆಷ್ಟೇ ಗೇಲಿ, ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದರೂ, ಏನೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೂ ಒಂದು ಸಲ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಕೇಳಲೇ ಬೇಕು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಗೇಲಿಯ ವಸ್ತುವಾಗುವ ಅಪ್ಪ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸುವ ಗುರು. ಅತ್ಯಂತ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಒಂದು ನೆಲೆ ಕಂಡುಕೊಂಡು, ಇವತ್ತಿಗೂ ಹೊಲ, ಅಂಗಡಿ, ಆಫೀಸು ಅಂತ ಹೋರಾಡುವ ಅಪ್ಪ, ನಾನು 'ಇವತ್ತು ಬೋರಾಗಿದೆ, ಆಫೀಸಿಗೆ ಯಾರು ಹೋಗ್ತಾರೆ' ಎಂದು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಅಪಾರನನ್ನು ಅಪಾರವಾಗಿ ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ
-ಪಾಪು

That's how it was

Whenever I saw those photos with blue sky, beautiful clouds, colorful birds and insects, playful children, smiling people, wow, I'd exclaim and promise myself that one day I too will capture such pictures and I too will show it to the world. I must say little did I know then.

And when the time came I bought a nice "NIKON" ( read in quotes, I took pride in it then ) DSLR camera. Top notch, I told myself. And while I was bringing the camera home I could already see myself taking pictures of those grand sunsets, a wonderfully moon lit blue canyon, a solo exhibition and a national geographic 'photo of the year' award. Well, that was until I sat down with the camera and saw the different buttons and menu options on it. 

Would a silly thing such as camera menu option stop me from taking great photos? Never. Who do you think I am? An engineer. Yes, I can crack anything. And I did. I dropped the camera once. 

Just after learning the basics of the camera ( that's all one needs to know ) I went out and started taking only the great pictures. That great moment when the bird flapped its wings or when the sun sank into that river, where did they go? Right into my camera. How were the pictures? Awesome! I hadn't seen the snaps on my laptop yet. When I did, hey what went wrong? Why did the bird lose its neck? And why does the river look so dark? Why doesn't sky show any colors?

Boy, even an engineer needs to know certain things. A whole new world opened up for me. Aperture, Exposure, Shutter, ISO, white balance, metering - It felt like reading a dictionary. The words were all there, but nothing sank in. I started using those words like a pro. Firmly believing that one doesn't need to know everything, just start using the lingo and things will show up. And they did, but not in the way I wanted.

It wasn't long before I realized that the job doesn't end after clicking the shutter release button. There's a laborious job of post processing. Correcting all your mistakes. Adjusting the exposure, saturation, white balance, temperature, phew, and what not? But then again, I'm an engineer, yes that's what I am. I can pick up anything. I'm always open to learn new things. I'd learn photography, I told myself. Only if I knew that thats exactly what I wouldn't learn!

It started with the image editing softwares. By then I had realized that if I were to enhance my great pictures, I should use a great software. Since my laptop runs on linux I was forced to find the alternatives for the crazy photo editing softwares. Clearly the applications in the free world were not good enough for me. I ran those windows apps in linux - not a big deal for an engineer. Did it work? No. In no time, I was all into fixing linux to run those windows' softwares. I'd do anything to capture great pictures. But I wasn't learning anything about photography. I didn't worry about it then. In fact, that thought never crossed my mind. I had a bigger objective now, to fix Linux! I had to fix it otherwise I might have to use sissy windows. How I wished if I could run windows on linux. Nothing is impossible for an engineer, I'd run a virtual operating system! ( by the way, where is that great picture I promised? Just don't think about it for now alright, fix linux first ) 

Well, even the photo editors did not help much. I was short on the resources. 

To take great pictures you should have great lenses. A holy voice started speaking to me.

Lenses you say? Which ones? I questioned.

You see, it continued, to capture the wildlife ( ooooh the tiger ) you need a telephoto lense. To capture landscapes ( ah the great sunset ) wide angle lense and if you'd like to shoot the insects ( like the big ant, yes, i want to shoot them) macro lenses. And then there are others like prime lense, fisheye, zoom, super zoom, filters, converters.... stop it! I said, I want them all. No picture of mine should look bad.

Pictures were still no good. The divine voice started speaking again.

Son, when you take a picture, you should keep the camera still. Even with the slightest vibration you may mess up your shot. Did you buy the lenses with vibration reduction feature?

Ah! now I knew the problem. All I needed was a vibration reduction lense.

But why didn't you tell me this before? I asked.

You were not ready yet, my child. It said.

Pictures were still not great.

The voice spoke again. Son, when you capture the photo with long shutter speed, its hard to keep the camera still. You would need some tool to keep the camera still.

You should buy a tripod or a monopod or may be atleast a gorillapod. That'll help.

I asked again why it didn't tell me before.

You were not ready - was the reply.

When I complained that the images were not getting better, the godly voice spoke.

Son, there are times when the sun steps out of your way. Call it a fear of getting captured. But when the light is not good enough, you should manage it on your own. You can try buying the flashes. They come in various types. You can attach it to your camera or keep them separate. Oh, you may also consider buying umbrellas. No, not the ones you use during rains, but similar ones. You can control the harsh light and have a soothing effect on the subject.

Before I could ask, it said, I didn't tell this before because you were not ready.

Nothing changed, the pictures were not anything I wanted them to be.

This time, I was totally disappointed. When I started complaining, the voice spoke again.

Son, to capture a great photo you just need to envision it. Your camera and other accessories are tools to help you get that quicker or efficiently.

However harsh it may seem, you cannot take a great photo. You don't have what it takes. I'm sorry my child.

Bursting with anger, I asked - 'Why didn't you say so before?'

The voice calmly said, son, you wouldn't have believed me. You ask for the error report before accepting anything.

You are an engineer, thats how you are.

ಕನಲು

ಶಹರಿನ ಗಗನಚುಂಬಿ ಕಟ್ಟಡಗಳ
ಬೆಂಕಿ ಪಟ್ಟಣದಂಥ ಗೂಡೊಳಗೆ
ಕೂತು ಗಾಜಿನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ
ಆಚೆ ನೋಡುವಾಗಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ
ಊರ ಮೂಲೆಯ ಮರದ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿ
ಆಡಿದ್ದು ನೆನಪಾಗುವುದು.
ಇಲ್ಲಿ ಒಂಟಿ ಮರಗಳಿಲ್ಲ, ಕೊಳ್ಳಿ
ದೆವ್ವಗಳಿಲ್ಲ ಚೌಡಿ ಮಾರಿಗಳಂತೂ
ಹತ್ತಿರಕ್ಕೂ ಸುಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ.
ಬೀಸುವ ಗಾಳಿಯ ತುಂಬಾ ಸೋರಿ
ಹೋದ ಕನವರಿಕೆಗಳು ಮೈಗಂಟಿ
ದಂತಾಗಿ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಬೇಕು.